Κεφάλαιο 1 – ΚύπροςΉρθε η στιγμή, μετά από χίλια μύρια των τελευταίων ημερών, τον αποχαιρετισμό των φιλιών του κέντρου στην άρτα και τους δεσμους που δημιουργήσαμε καθώς και το goodbye σε όλους τους φίλους και τους συγγενείς από τον έξω κόσμο, να πετάξω για κύπρο
. Τα συναισθήματα ανάμικτα αγωνία, φόβος για το άγνωστο, στεναχώρια που φεύγω μακρυά άπ' όλους και όλα. 5:00 το πρωί-Αυλώνα εγερτήριο κανένας δεν μιλάει με τον άλλο! Είναι τοσο πρωί και όμως τα τηλεφωνα από κοπελιές και μαναδες πέφτουν βροχή, η διάθεση όλων σκατά.. Εγώ κάθομαι σε μια γωνία αποξενωμένος με τα ακουστικά ακούγοντας το αγαπημένο μου συγκρότητα και ταξιδεύω σε σκέψεις από τον έξω κόσμο, αναμνήσεις, στιγμές και το χαμόγελο της κοπέλας μου που τόσο μου έχει λείψει!. 9:00 μετά τις ετοιμασίες και το μικρό ταξίδι μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της ελευσίνας επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο και πετάμε πρός κύπρο. Ολοι κοιτάνε έξω από τα μικρά παραθυράκια του αεροπλάνου ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει και θα μείνουμε πίσω.
Το ταξίδι μας χάλια οι τουρμπινες ακόμα βουιζουν στα αυτιά μας και πατήσαμε στη λάρνακα. Όλα φαίνονται τόσο περίεργα, τόσο ξένα, τόσο μή ελληνικά.. Η έλευση μας στο στρατόπεδο ακόμα πιο χάλια. Ηλιοκαμμένοι και ταλαιπωρημένοι τα ατομα της σειράς μου κουρασμένα από τα καψώνια της μεγαλύτερης σειράς. Ισχύει βλέπετε η παλαιότητα στη κυπρο και πρέπει να είμαστε υπάκουοι σε αυτά που μας λένε οι παλαιότεροι φαντάροι και να βαράμε προσοχή σε κάθε βλάκα ανώτερο που η ζωή του είναι μια προσοχή ημι-ανάπαυση και γίνεται θεός για το 8-2 ωράριο του.
Η πρώτη μου γνωριμία με τα παιδιά του θαλάμου μου ήταν απρόσμενα θετική. Άρχισαν να περνάνε σκέψεις ότι ίσως περάσω καλά εδώ πέρα, ίσως να ήμουν υπερβολικός σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι ώρες περνάνε και αρχίζω να προσαρμόζομαι στις φωνές και στα καψώνια των παλαιοτέρων στρατιωτών, στον κομπλεξισμό του κάθε βλάκα 19χρονου που πήρε μια μικρή εξουσία και βγάζει τα απωθημένα του. Υπομονή λέω, υπομονή θα περάσει τι να πουν και οι πατεράδες μας με 35 μήνες στη πλάτη τους!
We ♥♥ Cyprus
Μετά την πρώτη μέρα μέσα η επόμενη ήταν η αναγνωριστική ημέρα με την λευκωσία! Ουαααου είναι τόσοι πολλοί οι κινέζοι, οι πακιστανοι και οι τουρκοι!!! μα καλά που είναι οι κυπριοι? Όλα είναι τοσο περίεργα. Μιλάνε μεταξύ τους αγγλικά όλοι τους,οδηγάνε πανάκριβα αμαξια και οι γυναικες τους...εχμ άστο γιατί μας “βλεπουν” μάτια!! Στο δρόμο ξανασυναντηθήκα με κάποια παιδιά του κέντρου που δυστυχώς έριξαν την ψυχολογία μου! Δάκρυβρεχτοι οι περισσότεροι υπέφεραν από κατάθλιψη που είναι μακρυά από την ελλάδα, το μονο που μπορούν να κάνω ως μεγαλυτερός τους είναι να τους συμπαρασταθώ και να τους δώσω μερικές ουσιώδη συμβουλές. Η ζωή πάντως εδώ είναι πολύ ωραία! Καφέδες κόσμος που κυκλοφορεί και ένα διαφορετικό κλίμα! Ίσως μια νέα αρχή είναι αυτό που χρειαζόμουν γιατί ξέρω οτι το κλάμα θα γίνει γέλιο μετά από λίγο διαστημα!
